In mijn leven heb ik me intensief beziggehouden met zowel kunst als wetenschap.

Aanvankelijk leken dit voor mij twee verschillende werelden te zijn. Maar gaandeweg merkte ik dat ze bij mij eigenlijk uit één en dezelfde bron voortkomen: een soort grenzeloze verwondering. Over het bestaan, over het hele grote en het hele kleine, over stenen en metalen, of over de planten, dieren en mensen die de planeet aarde bevolken.

Die verwondering maakt dat ik de dingen graag wil begrijpen, maar ook dat ik er steeds opnieuw naar verlang om het mysterie vorm te geven dat ik  in de dingen beleef. Op de een of andere manier lijkt de kunstzinnige en de wetenschappelijke kijk op de dingen ook samen te hangen met onze rechter- en linker hersenhelft. Misschien is het wel de bedoeling om beide hersenhelften in een dynamisch evenwicht te brengen; om dan de wereld te kunnen zien zoals hij was vóórdat onze eigen blik hem onttoverde – en die wereld is grootser en wonderbaarlijker dan wat we tegenwoordig in onze stoutste dromen kunnen vermoeden.

Dit is eigenlijk de ontdekking van mijn leven, en de motor achter al mijn werk.

Deze ontdekking maakt het voor mij mogelijk om ook alle onrecht, onverschilligheid, keihard egoïsme, geweld en vernietiging mee te maken en te doorleven, zonder dat het mij ten gronde richt. Daadwerkelijk kan ik aan dat alles maar weinig doen – en dat weinige doe ik van ganser harte. Al lukt het de ene dag wèl beter dan de andere.